در میان گریه هایم

همچو یک شمع مذابم

در میان آرزوها

چون کویری در سرابم

چشمه ایی خشکیده از امواج آبم

من سرودی در گلو بگرفته از غم

من چو فانوسی به طاق بیکسی ماوا گرفتم

شمع بی نورم که در فانوس جانم جا گرفتم

قوی تنهایم که در تنهایی خود

رفته ام از یاد یاران دیر سالیست

مرغ غم در جان من خوش کرده منزل

وای بر من

وای بر دل

به آب روان گفت گل کز تو خواهم
که رازی که گویم به بلبل بگویی

پیام ار فرستد ، پیامش بیاری
به خاک ار در افتد ، غبارش بشویی

بگویی که ما را بود دیده بر در
که فردا بیائی و ما را ببوئی 
            

                                      ( شادروان پروین اعتصامی )