با درود
سروده ات زيباتر از آن است که نظري مخدوشش کند و حرير خلوت تنهائيت لطيف تر از قاصدک نسيم، در جستجوي وي گنج خاطراتت را ميکاوي و نشاني از وي ميجوئي در حاليکه وي در قلب و ذهنش ، مدام ترا حاضر ميبيند. کي رفته اي ز ياد که تمنا کند ترا !
به نظاره استاده اي و وي آنچنان محو تماشاي تو که بيداريش حرمان است و رويايش آرزوست.
سراغش را از نسيم و باد صبا مجو که حسادت مانع از آن است که نسيم موقع تسليم پيام وي ، ترا ببيند و او در آرزوي ديدارت گلهاي ياس را ببويد. با گوش جان بشنو که ميگويد:
من و با د صبا مسکين ،دو سر گردان بيحاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوي گيسويت
بدرود