گداشدن به در خانه ی دوست ،

قصه ی دیدن اوست

و گرنه نان شب را هرگدایی دارد!

 

دلبسته به سکه های قلک بودیم /

دنبال بهانه های کوچک بودیم /

رویای بزرگتر شدن خوب نبود /

ای کاش تمام عمر کودک بودیم

.

مترسک گفت :

ای گندم تو گواه باش

مرا برای ترساندن آفریدند

اما من عاشق پرنده ای بودم

که از گرسنگی مرد .

 

جان رفته ولی زخم جفایت نرود /

تاثیر دو چشم بی وفایت نرود /

فرشی ز دل شکسته انداخته ام /

آهسته بیا شیشه به پایت نرود

.

مرا جای خودم بگذار /

خودت را جای گهواره /

و آغوشی تسلی بخش /

کنارم باش همواره .

 

 نیمه شبهایم ، سحرهایم ، دعایم مال تو /

واژه های هر کلام بی ریایم مال تو /

هدیه ای قابل ندارم تا که تقدیمت کنم /

هدیه ی ناقابل من چشمهایم ، مال تو .

از کویر آمده ام ،

چشمم از خاطره ی ریگ پر است ،

ابر من باش و دلم را بتکان .

 

دوستی ما شبیه باران نیست

که گاهی می آید و گاهی نمی آید ،

دوستی ما شبیه هواست ،

گاهی ساکت ، گاهی طوفانی

اما همیشه در اطراف ماست .

 

فکر نکن تو دنیا تنهایی

بلکه فکر کن یه تنهاست که تو براش یه دنیایی

 

گاهی که دلم
به اندازه ی تمام غروبها می گیرد
چشمهایم را فراموش می کنم
اما دریغ که گریه ی ، دستانم نیز مرا به تو نمی رساند
من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس
مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست
و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد
و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند
با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست
از دل هر کوه کوره راهی می گذرد
و هر اقیانوس به ساحلی می رسد
و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد
از چهل فصل دست کم یکی که بهار است من هنــوز تورا دارم