یکی بود ، یکی نبود

غیر خدا ، زیر سقف دلم کسی نبود

راه می رفتم اسم اون ورد زبون

می نشستم کنج دلم ، بازم با خدای مهربون

تا اینکه یه روزی که توی آسمون نشسته بود رنگین کمون

از ایوان دلم گذشت یکی به شکل مهربون

.

.

خونه ی دلم با وجود خدا تیره نبود

روی چمناش خاکریزه نبود

نمی دونم از کجا اومد اون نامهربون

چمنا را ، برگ و درختارا چید

دلمو کویر کرد ، قهر کرد رنگین کمون

.

.

.

حالا من و خدا جونم بازم همخونه شدیم

اما چه فایده ، از ترس شماتت غریبه ها هم پیمونه شدیم